هدیه ای که نامش مرگ است.

نشستم توی محوطه. اولین خونه مشترکمون و اولین خونه ای که توی خارج بی پناه بهم پناه داد. صدای آب میاد به همراه صدای پرنده ها. نشستم روی صندلی های جلوی گریت روم زیر سایه بان. نمیدونم تا کی اینجاییم، احتمالا طولانی نیست و حتی ممکنه جاهای بعدی هم طولانی نباشن. اما خب همه این سالها و جاهایی که موقت بودم و در انتظار بعدی بودم زندگیم بودن. تصمیم گرفتم نهایت استفادم و از این روزا بکنم. نهایت استفاده از روزهایی که هیچ اتفاقی نمیوفته و همه چیز نرماله.

آخرین مطالب این وبلاگ

مطالب پیشنهادی

آخرین مطالب سایر وبلاگ ها